Sometimes we can't help but to live on dreams...
Matalino ka, isang henyo. Halimaw ang tawag sa iyo ng mga classmate mo, hindi kasi utak ng tao ang nasa loob ng bungo mo. Para sa iyo sisiw lang ang mga bagay na gabundok ang hirap para sa lahat. Hindi sa 'yo uso ang salitang imposible. Kaya mong gawing madali kahit ang pinaka-komplikadong bagay. Ikaw ang tipo ng taong gagawin ang lahat matupad lang ang mga pangarap...maliban na lang sa isa.
Maganda siya, mabait at matalino bagamat hindi 'sing-talino mo. Noong una mo siyang makita, inamin mo na agad sa sarili mo na may gusto ka na sa kanya. S**t! Nakahanap ka rin ng katapat mo.
Ngunit binawi mo ang lahat. Pilit mong pinapaniwala ang sarili mo na wala kang gusto sa kanya, hindi ka puwedeng magkagusto sa kanya. Para sa iyo, mas superyor ang utak kaysa puso kaya hindi ka puwedeng magpadala sa nararamdaman nito. Hindi puwede, hindi dapat.
Pero ano 'to? Sa tuwing nakikita mo siya bumibigay ang kabuuan mo, bumabagsak ang mundo mo. Pakiramdam mo para kang pinagtitripan ng langit at lupa at bumabagal ang oras sa tuwing kausap mo siya. Naninikip ang dibdib mo sa tuwing nakikita mo siyang ngumingiti, lalo na kung ikaw ang nginingitian niya. Pero hindi, pilit mong pinipigilan ang sarili mo. Pilit sinasabi ng utak mo sa puso mo na hindi ka puwedeng main-love.
Kaya lang anong magagawa mo? Araw-araw kayong nagkikita. Hindi lang yun, lumalapit pa siya sa iyo sa tuwing nagpapaturo siya sa mga aralin sa eskwela. Pilitin mo man ang sarili mo na wag siyang tingnan, hindi mo puwedeng burahin ang katotohanang nariyan lang siya sa tabi, tatlong upuan ang layo sa iyo, at kung mamalas-malasin ka, apat na taon kayong magsasama. Wala kang choice kundi tanggapin ang tinitibok ng puso mo. Wala kang choice - mamahalin mo ba siya o aalis ka ng eskwela para hindi mo na siya makita kahit kailan?
Tuwang-tuwa ka nang malaman mong bilib siya sa kakayahan mo. Nadagdagan tuloy ang dahilan mo para mag-aral. Tuwing nasa klase, pinagdarasal mong sana hindi maintindihan ng mga kamag-aral mo ang tinuturo ng inyong propesor, pag nagkagayon, lalapit nanaman siya sa iyo, magpapatulong, magpapaturo. Kahit ilang minuto lang iyon, para sa iyo habangbuhay na. Magpapasalamat siya sa iyo at pupurihin ka. Papalakpak naman ang tenga mo. Ngingiti ka lang ng kaunti ngunit sa loob-loob mo gusto mo nang magtatatalon sa tuwa.
Sometimes we can't help but to live on dreams...
Mauulit ng mauulit ang mga pagkakatong iyon hanggang sa maging malapit kayo sa isa't-isa. Ikaw na ang kusang lumalapit sa kanya tuwing sa tingin mo'y may kailangan siya. Papanoorin mo siya habang pilit niyang sino-solve ang isang problem sa Algebra, Trigonometry o Computer Science. Tititigan mo ang maganda niyang mukha, ang imahe niya na nakatatak na sa iyong isipan. Dahan-dahan mong ibubulong sa kanya na mahal na mahal mo siya at siya ang dahilan ng existence mo sa mundo. Lilingon siya sa iyo, ipapaulit ang sinabi mo pero sasabihin mong di niya kailangang intindihin yun. Ngingitian ka niya at magpapasalamat, sasagot ka lang ng walang anuman.
Tuwing uwian, hinahatid mo siya sa istasyon ng tren, bitbit ang gamit niya, nag-uusap kayo tungkol sa eskwela. Bago siya sa umakyat sa tren, hahawakan mo siya sa braso, pipigilan mo siya at sasabihing gusto mo siyang makausap ng sandali. Ipagtatapat mo sa kanya ang tunay mong nararamdaman, sasabihin mong mahal na mahal mo siya at siya ang dahilan kung bakit ka nabubuhay sa mundo. Aaminin mong matagal mo nang gustong ipaalam sa kanya, nag-iipon ka lang ng lakas ng loob. Matutuwa siya sa sinabi mo, sasabihing gayun din ang kanyang nararamdaman at hinihintay ka lang niyang magtapat sa kanya. Yayakapin mo siya sa tuwa at hahalikan sa noo. Ihahatid mo siya pauwi sa kanila na punong-puno ng kaligayahan.
Sometimes we can't help but to live on dreams...
Mangingiti ka. Sasabihin mo sa sarili mong ang laki mong tanga para kumapit sa isang pangarap na malayong magkatotoo. Muli mo siyang titingnan, susukatin mo ang layo nyo sa isa't isa. Mapapansin mong hindi na rin siya tumitingin sa 'yo, ni hindi na nga siya lumalapit para magpaturo. Tatanungin mo ang sarili mo, alam na kaya niya? 'Yang mga mata mo kasi, kug makatitig, malagkit pa sa kalamay. Pero hindi ka rin naman masisisi ng kahit na sino, ang tingnan siya, iyon lang kasi ag hininga na nagbibigay buhay sa iyo.
Magsisisi ka. Hindi mo dapat hinayaan ang sarili mo na mahulog sa kanya. Nasaan na siya ngayon? Iniiwasan ka na niya. Kung batiin ka man niya, pilit. Naiilang ka na rin sa kanya. Kahit magkaharap na kayo, kunwari hindi mo pa rin siya nakikita. Hahawak ka ng cellphone o kahit na anong bagay para ipakita na busy ka at hindi totoong inaabangan mo siyang dumaan sa pasilyo. Naiinis ka, kasi may mga pagkakataong gusto mo siyang makita, hahanapin mo siya sa loob ng campus pero oras na makita mo na siya, gusto mong kumaripas ng takbo papalayo.
Matalino ka...o matalino ka ba talaga? Bobo o tanga? A wise man knows his limitations. Ikaw? Kailan mo tatanggapin ang hangganan mo? Hindi masamang mangarap, pero hindi puwedeng habangbuhay ka na lang nabubuhay dito. Gumising ka, harapin mo ang katotohanan, kaklase lang ang turing niya sa iyo, wala siyang gusto sa 'yo at hindi kailan man magkakaroon. Wala kang pag-asa, wala kahit isa. Tanggapin mo na ang realidad. May mga pangarap na sadyang hindi puwedeng matupad, at isa na siya roon.
Minsan hindi natin maiiwasang mabuhay sa pangarap. Pero anu't-ano pa man, kailangan nating gumising at harapin ang katotohanan ng buhay. Hindi natin nakukuha ang lahat ng gusto natin, at ang pag-ibig, ay 'di 'sing tamis at 'di 'sing romantiko ng napapanood natin sa telebisyon o nababasa sa mga libro.
Matalino ka, isang henyo. Halimaw ang tawag sa iyo ng mga classmate mo, hindi kasi utak ng tao ang nasa loob ng bungo mo. Para sa iyo sisiw lang ang mga bagay na gabundok ang hirap para sa lahat. Hindi sa 'yo uso ang salitang imposible. Kaya mong gawing madali kahit ang pinaka-komplikadong bagay. Ikaw ang tipo ng taong gagawin ang lahat matupad lang ang mga pangarap...maliban na lang sa isa.
Maganda siya, mabait at matalino bagamat hindi 'sing-talino mo. Noong una mo siyang makita, inamin mo na agad sa sarili mo na may gusto ka na sa kanya. S**t! Nakahanap ka rin ng katapat mo.
Ngunit binawi mo ang lahat. Pilit mong pinapaniwala ang sarili mo na wala kang gusto sa kanya, hindi ka puwedeng magkagusto sa kanya. Para sa iyo, mas superyor ang utak kaysa puso kaya hindi ka puwedeng magpadala sa nararamdaman nito. Hindi puwede, hindi dapat.
Pero ano 'to? Sa tuwing nakikita mo siya bumibigay ang kabuuan mo, bumabagsak ang mundo mo. Pakiramdam mo para kang pinagtitripan ng langit at lupa at bumabagal ang oras sa tuwing kausap mo siya. Naninikip ang dibdib mo sa tuwing nakikita mo siyang ngumingiti, lalo na kung ikaw ang nginingitian niya. Pero hindi, pilit mong pinipigilan ang sarili mo. Pilit sinasabi ng utak mo sa puso mo na hindi ka puwedeng main-love.
Kaya lang anong magagawa mo? Araw-araw kayong nagkikita. Hindi lang yun, lumalapit pa siya sa iyo sa tuwing nagpapaturo siya sa mga aralin sa eskwela. Pilitin mo man ang sarili mo na wag siyang tingnan, hindi mo puwedeng burahin ang katotohanang nariyan lang siya sa tabi, tatlong upuan ang layo sa iyo, at kung mamalas-malasin ka, apat na taon kayong magsasama. Wala kang choice kundi tanggapin ang tinitibok ng puso mo. Wala kang choice - mamahalin mo ba siya o aalis ka ng eskwela para hindi mo na siya makita kahit kailan?
Tuwang-tuwa ka nang malaman mong bilib siya sa kakayahan mo. Nadagdagan tuloy ang dahilan mo para mag-aral. Tuwing nasa klase, pinagdarasal mong sana hindi maintindihan ng mga kamag-aral mo ang tinuturo ng inyong propesor, pag nagkagayon, lalapit nanaman siya sa iyo, magpapatulong, magpapaturo. Kahit ilang minuto lang iyon, para sa iyo habangbuhay na. Magpapasalamat siya sa iyo at pupurihin ka. Papalakpak naman ang tenga mo. Ngingiti ka lang ng kaunti ngunit sa loob-loob mo gusto mo nang magtatatalon sa tuwa.
Sometimes we can't help but to live on dreams...
Mauulit ng mauulit ang mga pagkakatong iyon hanggang sa maging malapit kayo sa isa't-isa. Ikaw na ang kusang lumalapit sa kanya tuwing sa tingin mo'y may kailangan siya. Papanoorin mo siya habang pilit niyang sino-solve ang isang problem sa Algebra, Trigonometry o Computer Science. Tititigan mo ang maganda niyang mukha, ang imahe niya na nakatatak na sa iyong isipan. Dahan-dahan mong ibubulong sa kanya na mahal na mahal mo siya at siya ang dahilan ng existence mo sa mundo. Lilingon siya sa iyo, ipapaulit ang sinabi mo pero sasabihin mong di niya kailangang intindihin yun. Ngingitian ka niya at magpapasalamat, sasagot ka lang ng walang anuman.
Tuwing uwian, hinahatid mo siya sa istasyon ng tren, bitbit ang gamit niya, nag-uusap kayo tungkol sa eskwela. Bago siya sa umakyat sa tren, hahawakan mo siya sa braso, pipigilan mo siya at sasabihing gusto mo siyang makausap ng sandali. Ipagtatapat mo sa kanya ang tunay mong nararamdaman, sasabihin mong mahal na mahal mo siya at siya ang dahilan kung bakit ka nabubuhay sa mundo. Aaminin mong matagal mo nang gustong ipaalam sa kanya, nag-iipon ka lang ng lakas ng loob. Matutuwa siya sa sinabi mo, sasabihing gayun din ang kanyang nararamdaman at hinihintay ka lang niyang magtapat sa kanya. Yayakapin mo siya sa tuwa at hahalikan sa noo. Ihahatid mo siya pauwi sa kanila na punong-puno ng kaligayahan.
Sometimes we can't help but to live on dreams...
Mangingiti ka. Sasabihin mo sa sarili mong ang laki mong tanga para kumapit sa isang pangarap na malayong magkatotoo. Muli mo siyang titingnan, susukatin mo ang layo nyo sa isa't isa. Mapapansin mong hindi na rin siya tumitingin sa 'yo, ni hindi na nga siya lumalapit para magpaturo. Tatanungin mo ang sarili mo, alam na kaya niya? 'Yang mga mata mo kasi, kug makatitig, malagkit pa sa kalamay. Pero hindi ka rin naman masisisi ng kahit na sino, ang tingnan siya, iyon lang kasi ag hininga na nagbibigay buhay sa iyo.
Magsisisi ka. Hindi mo dapat hinayaan ang sarili mo na mahulog sa kanya. Nasaan na siya ngayon? Iniiwasan ka na niya. Kung batiin ka man niya, pilit. Naiilang ka na rin sa kanya. Kahit magkaharap na kayo, kunwari hindi mo pa rin siya nakikita. Hahawak ka ng cellphone o kahit na anong bagay para ipakita na busy ka at hindi totoong inaabangan mo siyang dumaan sa pasilyo. Naiinis ka, kasi may mga pagkakataong gusto mo siyang makita, hahanapin mo siya sa loob ng campus pero oras na makita mo na siya, gusto mong kumaripas ng takbo papalayo.
Matalino ka...o matalino ka ba talaga? Bobo o tanga? A wise man knows his limitations. Ikaw? Kailan mo tatanggapin ang hangganan mo? Hindi masamang mangarap, pero hindi puwedeng habangbuhay ka na lang nabubuhay dito. Gumising ka, harapin mo ang katotohanan, kaklase lang ang turing niya sa iyo, wala siyang gusto sa 'yo at hindi kailan man magkakaroon. Wala kang pag-asa, wala kahit isa. Tanggapin mo na ang realidad. May mga pangarap na sadyang hindi puwedeng matupad, at isa na siya roon.
Minsan hindi natin maiiwasang mabuhay sa pangarap. Pero anu't-ano pa man, kailangan nating gumising at harapin ang katotohanan ng buhay. Hindi natin nakukuha ang lahat ng gusto natin, at ang pag-ibig, ay 'di 'sing tamis at 'di 'sing romantiko ng napapanood natin sa telebisyon o nababasa sa mga libro.
Comments
Post a Comment