Skip to main content

Ang Gitara

You'll see I'm crazy for you, touch me once and you'll know it's true, I never wanted anyone like this, its so brand new, you'll feel it in my kiss, I'm crazy for you...

Magta-tatlong buwan na ring nakapatong ang gitarang iyon sa kanyang mesa, ina-alikabok na nga at kinakalawang na ang mga kwerdas, may ngatngat na rin ng daga ang liigan nito, at may bahagyang lamat sa likuran nang minsang nahulog ito sa sahig. Ang dati nitong makintab na kulay ay unti-unti na ring nangungupas, marahil nga ay hindi na ito makakalikha pa ng magagandang awitin, sa itsura pa lamang ay mukhang wala na ito sa tono. Lagot! Siguradong magagalit nito si Anthony, lalo na kapag nalaman niyang pinababayaan ni Rona ang kanyang gitara.

May tatlong buwan na rin mula ng huling hawakan ni Tony ang gitarang ito. Tumugtog siya ng magandang awitin, na sinabayan naman ni Rona ng magandang tinig. Isang napakagandang rendisyon ang kanilang nilikha, ngunit ngayon ay hindi ko na naririnig pang inaawit nila Tony ang kantang ito. Marahil ay nakalimutan ni Rona ang titik, o baka naman si Tony ang nakalimot ng tono, hindi ko sigurado. Ang sigurado ko lang ay tatlong buwan na ang nakalilipas, umawit si Rona ng ibang awitin, bagay na ikinabahala ni Tony. Mula noon ay hindi na siya nakikitang tumutungo sa bahay na iyan, mula noon ay wala nang tumutugtog sa gitarang yaon.

Pagkatapos nga noon ay iniwan na lang ni Rona ang gitara sa ibabaw ng mesa, wala na yata siyang balak na alisin ito doon. Binalak ni Rona na ilipat ito ng lalagyan ngunit nahulog lamang ito sa sahig, kaya’t muli niyang ibinalik sa mesa. Isa itong napakagandang gitara- noon. Noong sila Tony at Rona ay masaya pang lumalabas. Noong naghahawakan pa sila ng kamay. Noong hinahagkan pa nila ang isa’t-isa. Noong pareho nilang pinananabikan ang kanilang mga halik. Noong tuwing gabi’y pumupunta si Tony sa bahay na iyan upang tugtugin ang kanyang gitarang ipinaingat kay Rona, at buong magdamag ay pupunuuin nila ang gabi ng matatamis na awitin. Sayang nga at napabayaan na ang gitarang ito ngayon.

Ngunit hindi rin natin maaaring sisihin si Tony, marahil ay nasaktan siya sa ginawa ni Rona, kaya’t sukat ng iwanan niya ang gitarang iyon. Sayang ang gitara. Sayang.

Hinayaan lang ni Rona ang gitara na nabubulok sa ibabaw ng mesa, nakapagtataka nga sapagkat maaari naman niya itong itapon. Marahil ay nasa isipan pa rin niya ang masasayang sandali nila ni Tony, o marahil ay umaasa pa siyang balang araw ay babalik ito, kahit papaano’y babalik si Tony upang muling tugtugin ang gitara. Hindi man magkagayon ay babalik pa rin siya kahit para lang bawiin ang gitara. Kapag mangyari iyon ay marahil ikatutuwa na ni Rona. Sino ba namang hindi matutuwang makita muli ang iyong pinakamamahal?

Ngunit sa tingin ko ay hindi na babalik si Tony. Sa tingin ko lang.

Comments

Popular posts from this blog

Of Buses

I awoke at the voice of the conductor. I looked through the half-tinted, fogged window of the bus, and saw that it was drizzling outside. The road was busy, deceitful and unwelcoming, as cars veered to and fro it's intersections. I stared at Rachel, sitting beside me, sleeping, her head resting on her side, with her hair brushing along the scarlet curtains. I watched as the lights from outside brightened her full cheeks. She is beautiful as ever. I noticed her pale red lips, dried by the cold temperature of the bus, move and twitch, and so I let my eyes escape her view. "Are we there yet?" she whispered, half-awake. I let out a sigh, then turned my head to her, shaking it, smiling. "What's taking us too long?" "We got stuck in traffic earlier. As always." Now its her turn to let out a sigh, an irritated one, and I saw her breath as it came out of her mouth. "Do you feel cold?" I asked. She nodded. I reached out my arm to t...

Perfect Love Story

This is my perfect love story. We meet while I am having a summer vacation in Puerto Princesa. Or maybe Boracay. Or Pagudpud. Or Baler. You are visiting your family. Or maybe you are taking a break with your friends. Or colleagues. We are in a restaurant, a cafe, and I am ordering a drink or a meal, and you are doing the same. We catch a glimpse at each other, and at that instantaneous moment, we both know. We are meant to be. The world stops spinning. But only in our heads, because everyone around us continue moving. Yet, we don't care. Time stands still, and all I see is you. I smile, and you catch yourself smiling back. You break your stare and blush. Time starts moving again. From that moment on, I couldn't stop looking your way. Yet you keep avoiding my eyes. Of course you will. You are a proud woman, you're not cheap, you're not easy to get. You stand up and excuse yourself. You say you are not feeling well and you start walking back to your cottage. I stan...

Gracenote's First Movement

Gracenote's First Movement makes a lasting movement. I am a fan of Gracenote. Their music is reminiscent of the 90's pop-rock that I grew up with, combined with punkish-rock elements. They're not too heavy, and not too pop either, they're at the middle, and that's why rockers from both spectrum can enjoy their sound. The Gracenote, from left to right Alvin Ortiz (who, sadly, already departed the band), Chen Pangan, Eunice Jorge, Jazz Jorge and EJ Pichay First Movement , I believe, is their second album. The first one, self-titled Gracenote , was released independently some time in 2009. Since then, they have come a long way and their music evolved. Three years ago you might have dared call them a Paramore knock-off, but now they are Gracenote. First Movement consists of 8 tracks, the last one being an acoustic version of their current single, Amnesia . Kicking off the album is Knock Knock , written by the band's lead vocalist herself, Eunice Jorge....