M.C. Tolfo - Storywriter

Minsan nakakainis sumakay ng LRT, ang haba na ng pila, siksikan pa pagdating sa loob, tapos minsan ang tagal-tagal pa dumating. Sabi nila, parang ganun din daw ang pag-ibig. Susubukin talaga ang pasensya mo, e-effort kang pumila ng pagkahaba-haba para makasakay, pipilitin mong makapasok at makikipagsiksikan sa loob kahit parang hindi na pwede, titiisin ang sikip, titiisin ang hirap, matigas ang ulo mo eh, martir ka na ipinagtatayo ng rebulto. May mga tao naman na idealistic, tipong naghihintay ng skip train,  naghihintay ng tren na maluwag, yung hindi sira ang aircon, hindi nila alam, nalampasan na pala sila ng tren na para sa kanila. Meron namang nakasakay na sa tren, pero sa gitna ng byahe, magbabago ang isip, magbabago ang puso, bababa at lilipat sa ibang tren. Masakit, lalo na para doon sa maiiwan, dahil umasa na siya na hindi na niya kailangan pang mag-abang ng ibang tren. Umasa siya na sabay silang makakarating sa last station. Two years ago, first o second week ata yun...

<<<ANG SIMULA NG KUWENTO                 <<<ANG HULING KAGANAPAN Umalingawngaw ang tawa ni Tanya sa buong hallway . Maingay, hindi magkaintindihan ang mga tao, pero hindi na nagpagtinag ang magkakaibigan sa pagkukuwentuhan. Ito na ang huling sandali na magkakasama silang tatlo bilang mga estudyante. Isang oras na lang at magsisimula na ang ceremony . Nakasuot na ng toga sila Charmaigne at Tanya, habang si Cecil ay nagre- retouch , palibhasa'y kararating lang at inuna pang makipag-dramahan kesa ang mag-ayos. "Seryoso, mami- miss ko talaga kayo... ", mangiyak-ngiyak na sabi ni Cecil. "Oo na, paulit-ulit! Ha ha ha!", bulalas ni Charmaigne. Sabay na naghagikgikan ang tatlo, "Magkikita-kita pa rin naman tayo, ano ka ba. Tama na nga yan, matatanggal na naman yang eye liner mo." "Oo nga, tama na ang drama, dapat nagse- celebrate tayo!" wika ni Tanya. "Tomoh! Sige na, isuot mo na yang toga mo para makapag- pict...

<<<ANG KWENTO... --__--: Marvin! Ako: Fuck, shit! Ginulat mo ko... --__--: ... Ako: Max? Max: You recognized me, buti naman. Ako: Tang ina, panong di kita makikilala... Teka, anong ginagawa mo dito? Paano ka nakalabas? Max: Do you wanna hear what I came here for o gusto mong i-explain ko pa sa 'yo kung paano ako nakalabas? Ako: What? Teka, tae, pati ako napapa-Ingles sa 'yo. Max: I have something to tell you... Ako: Ano? Max: Fuck you! Ako: Fuck you ka rin! Tang ina, lumabas ka lang para murahin ako, gago ka pala eh... Max: Well, fits you right. Ako: Teka, ano ba atraso ko sa'yo? Max: May utang ka. Ako: Utang? Ako? Max: May utang kang ending. Ako: Ending? Max: Kailangan mong tapusin yung OJT. Ako: Ha? May ending na ah, di mo ba nabasa? Max: You don't call that thing ending , the terms  frustration or insecurity would have fit better. Ako: Anak ng tokwa naman Max, 12 years ka lang sa Tate, alam ko marunong ka mag-Tagalo...

<<<ANG NAKARAAN May 25, 2011 8:15 AM                                         "Ok, on another note, ah, I called this meeting, para mabigyan tayo ng chance na makapagpasalamat at makapagpaalam na rin sa ting mga OJTs. So this is their last day." "Aaahhhhwwwwww..."                                         "So, Charmaigne, Lucy, Arnold and Melinda; any last words?" "Ha ha ha!"                                  ...