<<<ANG SIMULA NG KUWENTO
<<<ANG HULING KAGANAPAN
Umalingawngaw ang tawa ni Tanya sa buong hallway. Maingay, hindi magkaintindihan ang mga tao, pero hindi na nagpagtinag ang magkakaibigan sa pagkukuwentuhan. Ito na ang huling sandali na magkakasama silang tatlo bilang mga estudyante.
Isang oras na lang at magsisimula na ang ceremony. Nakasuot na ng toga sila Charmaigne at Tanya, habang si Cecil ay nagre-retouch, palibhasa'y kararating lang at inuna pang makipag-dramahan kesa ang mag-ayos.
"Seryoso, mami-miss ko talaga kayo... ", mangiyak-ngiyak na sabi ni Cecil.
"Oo na, paulit-ulit! Ha ha ha!", bulalas ni Charmaigne. Sabay na naghagikgikan ang tatlo, "Magkikita-kita pa rin naman tayo, ano ka ba. Tama na nga yan, matatanggal na naman yang eye liner mo."
"Oo nga, tama na ang drama, dapat nagse-celebrate tayo!" wika ni Tanya.
"Tomoh! Sige na, isuot mo na yang toga mo para makapag-picture picture na tayo! Dali!!", excited na sinabi ni Charmaigne. Inilabas ng dalaga ang toga ng kaibigan mula sa paper bag na dala nito. Inalis sa pagkakatupi at akmang iniabot kay Tanya nang bigla siyang tawagin ng isa nilang kaklase."
"Charmaigne, may naghahanap sa 'yo", sigaw ng bagong dating.
"Ha? Asan?", tanong ng dalaga.
"Andun sa may entrance."
"Sino?"
"Boss mo daw. Max Perez."
Napanganga si Charmaigne sa narinig na pangalan. Max Perez. Max. Pano nya makakalimutan ang pangalan na yun. Maiksi pero unique. May ilang segundo siyang napatigil sa kinatatayuan na parang computer na nag-hang at di ma-process ang narinig na mga kataga.
Max.
2 weeks ago ng kontakin ni Max si Jojo gamit ang Facebook. Nabalitaan kasi ng una na malapit na ang graduation ng batch nila Charmaigne. Nang tanungin ni Jojo kung bakit siya ang kinontak nito at hindi si Charmaigne, "I want to surprise her" lang ang naging sagot ni Max. Sinabi ni Jojo kay Max kung anong oras at kung saan ang venue ng graduation nila, at kanina nga lang, tinulungan niya si Max na makapasok sa loob.
"Its nice finally meeting you. Palagi kang kinukuwento ni Charmaigne", bati ni Max.
"Ah, talaga. Ikaw din, palagi ka niyang kinukuwento". Napaligiran ng katahimikan ang dalawa, kahit na di magkamayaw ang mga tao sa pagpasok at paglabas sa venue. "Habang wala pa si Charmaigne, may, gusto nga pala muna akong sabihin..."
Dinukot ni Jojo mula sa bulsa ng kanyang pantalon ang isang nakatuping yellow paper, binuksan ito, lumunok ng kaunting laway, sabay binasa, "5 things you have to know about Charmaigne."
Napatingin si Max sa binata, daglit ibinaba ang kamay kasama ang hawak nito. Nabanaag ang interes sa mga mata niya at inilapit ang ulo para marinig ang babasahin ng kausap.
"Number 1, mahilig siyang kumain," pagpapatuloy ni Jojo, na ini-angat na ang ulo at kinausap ng diretso si Max. Mata sa mata, lalaki sa lalaki, "kahit hindi halata sa katawan, matakaw yan. Pag kumakain sa labas, order niya lagi manok, tapos humanda ka nang kumuha ng extra gravy. Sa Pinoy food naman, paborito niya Sisig, pero sumasakit ang ulo niya kapag kumakain ng Sisig, kaya kailangan mo siyang pagbawalan kumain nun. Mas gusto niya ang Carbonara o Lasagna kesa Spaghetti, ayaw niya ng Pizza na puro gulay, at kapag umorder kayo ng halu-halo, ipatanggal mo yung pinipig, ayaw niya nun.
"Number 2, mahilig siyang mag-videoke. Kahit medyo sintunado, tsaka ganun yung boses niya, hindi mo mapipigilan yan kapag hawak na niya ang mic. Mga kanta ni Taylor Swift ang hilig niyang kantahin, minsan mga tagalog, MYMP, Moonstar, or mga E-heads. Ayaw niya sa rap tsaka hip-hop, maliban na lang kung dance music. R 'n B, medyo lang. Pero kahit nababaduyan siya sa hip-hop, gustung-gusto naman niyang nanonood ng Fliptop sa internet, kwela kasi.
"Number 3, palagi siyang napupuyat sa pagbabasa tsaka sa pagi-internet, o sa panonood ng anime tsaka mga Koreanovela. Madalas inaabot na yan ng madaling araw, kaya kailangan mo pa siyang i-text para paalalahanan na matulog na. Minsan alas-tres ng umaga, online pa yan sa Facebook, pag ganun, pagalitan mo na. Paborito niyang anime, Nodame Cantabile, paborito niyang Koreanovela, Full House.
"Number 4, asarin mo na siyang baluga, pandak, pero wag na wag mo siyang aasaring mataba. Ewan ko ba, hindi naman siya ganun kataba talaga, pero, napipikon siya, kaya wag. Masarap kasama si Charmaigne, kwela, kalog, masayahin, hindi yan mangingiming makipagsabayan sa asaran, pero oras na tawagin mo siyang mataba, all hell will break lose.
"Number 5. Tuwing nakikita ng ibang tao si Charmaigne, ang impression ng iba, malakas siya, matapang, astig. Pero hindi. Babae lang din siya, mahina, umiiyak, pero hindi yun nakikita ng iba kasi magaling siyang magtago. Pero ako nakita ko. Napaka-fragile ng puso ni Charmaigne, kaya.." hindi tinuloy ni Jojo ang sasabihin. Tiniklop ang papel, ibinulsa, saka muling humarap kay Max.
"Mayabang ako kung sasabihin kong kilalang-kilala ko na si Charmaigne, pero yun ang totoo. Alam ko lahat, mula sa bilang ng bulok niyang ngipin hanggang sa amoy ng utot niya, lahat. Nakita ko na siyang tumawa, umiyak, magalit, mag-break down, nakita ko na siyang na-broken hearted. Wala siyang inilihim sa kin.. pero ako meron akong nilihim sa kanya. Mahal ko si Charmaigne."
Parang hanging pang-Disyembre ang lumabas sa mga bibig ni Jojo, marahan kung umihip pero tagos hanggang buto ang lamig. Mahal ko si Charmaigne. Isang pangungusap na noon lang niya nabanggit. Pangungusap na initago niya sa kasuluk-sulukan ng kanyang dibdib sa loob ng sampung taon. At ngayon, binanggit na niya ang mga katagang ito, ngunit sa taong hindi niya inaasahang pagbabanggitan niya. Mahal ko si Charmaigne. Mahal. Mabigat na mga salita. At ngayong nasabi na niya at naamin na niya sa kanyang sarili, wala nang bawian.
"Mahal ko siya higit pa sa isang kaibigan."
"Bakit sa akin mo sinasabi yan?" pagtataka ni Max.
"Dahil walang dahilan para sabihin ko sa kanya."
"She has the right to know."
"Sinabi ko sa 'yo dahil gusto kong malaman mo na may isang taong handang gawin lahat, maging masaya lang siya", nangingilid ang mga luha sa mata ni Jojo pero pinipigilan niya, "I want you to see her worth, so that you won't take her for granted", dugtong niya, na may diin sa bawat salita habang idinuduro ang daliri sa kausap.
"Look, I...", hindi makahugot ng sasabihin si Max. Hindi siya makapaniwala sa mga narinig. Hindi niya alam kung hahanga siya o mumurahin ang kausap. Nagpapakatanga ba ang lalaking to? Kung mahal niya, bakit hindi niya ipaglaban? Seryoso ba siya sa mga sinabi niya? O nagpapaawa lang para itigil na niya ang pag-pursue kay Charmaigne? Naguguluhan siya.
"Lagi nila siyang sinasabihan na nasa kanya na lahat na para bang perpektong babae si Charmaigne. Pero hindi siya perfect, kaya sana, mahalin mo rin pati ang mga imperfections niya, dahil ako, minahal ko yun lahat." Pagtatapos ni Jojo. Hindi na niya hinintay na makasagot ang kausap, tumalikod na ito at nagsimulang lumakad palayo.
"Tell her, please...", pahabol ni Max.
"Masaya na siya eh," ang hindi lumilingong tugon ni Jojo, "natupad na ang pangarap niya, ayoko nang guluhin pa ang isip niya. Mas mahalaga ang kaligayahan niya kaysa sa kaligayahan ko," dugtong pa niya. Humakbang na siya palayo at nasama sa lumpon ng mga taong palakad-lakad sa pasilyo, nang isang pamilyar na boses ang nagpitigil sa kanya.
"Jo! Bespren!"
Tumingala si Jojo at tiningnan ang pinanggagalingan ng boses. Narito, papalapit sa kanya ang babaeng kahit kailan ay hindi maaaring maging kanya. Ang kaibigan na mananatiling kaibigan. Ang taong may tinig na kayang bumuhay at pumatay sa kanyang kamalayan.
"Andito si Sir Max," ang excited na bulalas ng dalaga, "halika dali, ipapakilala kita.."
"Nagkausap na kami. Kanina ka pa niya hinihintay." Malamig ang naging sagot ni Jojo, na umiiiwas tingnan sa mata ang kausap.
"Ha? Paano..." Hindi na natapos ni Charmaigne ang sasabihin dahil bigla na siyang niyakap ng binata.
"Mami-miss kita," ang mangiyak-ngiyak na bulong nito. "Mami-miss ng sobra."
Napaluha na lang si Charmaigne sa narinig. Kanina pa niya sinasabi sa sarili niya na hindi siya iiyak sa araw ng graduation. Kanina pa siya nagpipigil nang nagsimulang umiyak si Cecil pagkarating nito, kaya dinaan na lang nila ni Tanya sa tawanan. Ayaw niyang umiyak dahil para sa kanya, wala namang dahilan para umiyak. Ang graduation ay hindi isang pagwawakas, kundi isang bagong simula. Wala naman talagang matatapos, hindi ang pagkatuto, at lalong hindi ang pagkakaibigan. Kumbaga, parang lilipat lang naman sila ng classroom, at magpapalit ng section, pero walang magbabago. Pero nang yakapin siya ni Jojo, may bola ng holen namuo sa likod ng kanyang lalamunan.
Ayaw niyang umiyak, pero narito ang bestfriend niya, na nakasama niya ng apat na taon, sa saya, sa lungkot, sa mga overnight, sa mga project, sa thesis, sa iyakan tuwing kuhaan na ng grade, sa pagre-review tuwing may exam, sa kaba tuwing may recitation, sa pagkokopyahan ng assignment, sa lahat lahat ng pinagdaanan niya ng College. Narito, umiiyak habang kayakap siya. Si Jojo, ang taong pinaka-komportable siyang kasama, higit pa sa mga kabarkada niyang sila Tanya at Cecil. Ang taong pinagsasabihan niya ng mga sikreto, ang pinagkukuwentuhan tungkol sa mga crush niya, ang unang tinatawagan kapag tinotopak ang computer niya sa bahay, ang tinatakbuhan kapag ayaw mag-compile ng program na ginagawa, ang hinihingan ng payo kapag may bagong manliligaw, ang lalaking palaging nagpapatawa sa kanya kapag bad trip siya. Umiiyak ngayon si Jojo sa harap niya, na sa apat na taon ay ngayon lang niya nakitang ginawa nito. Umiiyak si Jojo, kaya wala siyang karapatang hindi umiyak.
"I love you", mahinang ibinulong ni Jojo, umaasa na huwag marinig ng dalaga.
"I love you din bes...", sagot ni Charmaigne, sabay bitaw sa pagkakaakap ni Jojo. Tiningnan niya ang kaibigan sa mga mata, at pinunasan ang mga luha nito sa pisngi, "You're the bestest bestest bestest best bestfriend in the whole wide world!" Turn naman ni Charmaigne para umakap kay Jojo, sabay gewang ng mga katawan na parang mga batang naglalaro. "Bestfriend forever ha, kahit hindi na tayo palaging magkakasama. Pramis mo yan ha..."
Naglabas ng grunt si Jojo na tunog oo. Hinintay niyang bumitaw ang dalaga, nagpunasan ng mga luha, nagbungisngisan sandali, sabay paalam, "Sige, hinahanap na ko nila Lola."
Lumakad si Jojo palayo, hindi lumilingon, habang pinagmamasdan siya ni Charmaigne. Nang makalayo ay nagpatuloy sa paglalakad and dalaga patungo sa pupuntahan, hinahanap si Max sa bawat tingin. Nakita na niya ito kanina, o parang, bago sila magkasalubong at mag-usap ni Jojo. Pagkatapos ay bigla itong nawala sa kinatatayuan nito. Lumingon-lingon siya sa paligid, pero hindi niya makita. Asan na yun, tanong niya sa sarili. Totoo bang siya yung nakita niya kanina o namamalikmata lang siya. Baka naman pinagti-tripan lang siya ng mga kaklase. Daglit pinanghinaan ng loob ang dalaga, napaisip. 10 months mula nung huli silang nagkausap. Sinong niloloko niya? 10 months nang walang komunikasyon? Sino ang tatagal ng ganun? Sa loob ng sampung buwan, Facebook profile ni Max ang palagi niyang unang tinitingnan. Inaabangan kung kelan ito mag-iiwan ng message, o magla-like sa post niya, o magko-comment, nagdadasal na wag sana itong magpalit ng relationship status. Pero wala. Sampung buwang hindi nagparamdam sa kanya ang lalaking nangakong hihintayin siya, napakatanga naman niya para umasa.
"Hello Charmaigne," nagliwanang na parang bisperas ng pasko ang mukha ng dalaga. Kilala niya ang boses na yun. Kahit napakatagal na niyang hindi narinig, hindi niya yun makakalimutan. Tumalikod siya at lumantad sa kanya ang isang bouquet ng roses na iba't ibang kulay. "I don't know you're favorite colour so I'm playing on the safe side here. There's pink, red and whit-"
"Anong ginagawa mo dito?" ang winika ng dalaga. Mataas ang tono sa dulo ng 'dito', parang batang nagtatampo.
"I told you I'd wait, right? Remember?" ang naging sagot ng binata.
"I'll wait mo mukha mo, hindi ka nga nagte-text, alam mo naman number ko di ba? Ni hindi ka nagparamdam sa Facebook, sa Skype lagi kang invisible, ano kaya yun?" panunumbat ni Charmaigne.
"I don't wanna bother you. Plus, I respect your need to focus on whatever it is you need to focus on to... Pero binati kita nung birthday mo ah.."
"Kelan? Saan? Wala naman eh."
"On your blog."
"Ikaw si Anon? Ikaw si Anonymous?"
"Maybe", sabay kibit ng balikata, "maybe not, I don't know..." habang inaaabot ang bouquet ng roses sa dalaga.
Kinuha ito ni Charmaigne, chineck ang mga bulaklak habang muling nangilid ang mga luha sa mata, sabay akmang ihahampas ang mga bulaklak kay Max, "Nakakainis ka!! Nakakainis ka!!"
"Bakit na naman?", anyong sasalagin ang gagawin sanang panghahampas ng dalaga. Pero hindi naman niya ito itinuloy, sayang din yung bulaklak ah.
"Basta, nakakainis ka. Nakakainis ka!" nanggigil na sigaw ni Charmaigne, hindi na natigil sa pagbuhos ng mga luha sa mata nito. "Tinext ko sila Ate Lyka, sabi nila nag-resign ka na daw sa Nautilus, wala na daw silang balita sa 'yo. Sabi nag-abroad ka daw, sabi nag-asawa, sabi nagkabalikan daw kayo, hindi ko na alam kung ano paniniwalaan ko. Tapos babalik ka, tapos sasabihin mo na naghintay ka, tang ina mo pala eh!" Tuluyan na siyang nalunod sa mga sinabing salita. Ibinuhos na niya ang mga pagtatakang matagal nang kumukulo sa dibdib niya.
"I resigned, kasi gusto kong ituloy yung photography. Just like you suggested. Nag-take ako ng crash course, I'll be opening a studio by August. I've also finished reading your Bob Ong books, actually, matagal ko nang natapos. Sorry kung hindi ko nasoli bago ka umalis."
Parang walang narinig si Charmaigne. Patuloy lang siya sa pag-iyak. Lumapit si Max, ininunat ang kamay para hawakan at aluhin ang dalaga, pero pumalag ito. "Wag mo kong hawakan, wag mo kong akapin! Nakakainis ka!"
Humakbang paatras si Max, pinagmasdan ang minamahal. "I'm sorry."
Nagpunas ng luha si Charmaigne, ini-angat ang ulo, tiningnan sa mukha ang kaharap. Bakit nga ba niya ba minahal tong lalaking to, tanong niya sa sarili. Tumingin siya sa mga mata ni Max, at muli niyang naalala ang dahilan. Napakagat siya sa labi, lumunok ng layaw at biglang inakap ang binatang 15 inches ang tangkad sa kanya.
Hinaplos ni Max ang buhok ng dalaga. Gabi-gabi niyang ini-imagine kung ano ang pakiramdam nang kaakap si Charmaigne. Matutulog na lamang siya, papasok pa sa isip niya ang mukha nito, ang ngiti, ang mata, maririnig ang boses. Bubuksan ang computer, magtata-type ng message sa Facebook pero hindi itutuloy. Bubuksan ang Skype at limang minutong tititigan ang profile bago magsulat ng mensahe, pero hindi pipindutin ang enter. Kukunin ang cellphone, magte-text pero hindi ise-send. Gabi-gabi, ganito palagi ang ginagawa niya.
"Salamat", ang naging sabi ni Charmaigne, idinikit ang tainga sa dibdib ni Max at pinakinggan ang tibok ng puso nito. "Salamat sa paghihintay."
Salamat.
<<<ANG HULING KAGANAPAN
Umalingawngaw ang tawa ni Tanya sa buong hallway. Maingay, hindi magkaintindihan ang mga tao, pero hindi na nagpagtinag ang magkakaibigan sa pagkukuwentuhan. Ito na ang huling sandali na magkakasama silang tatlo bilang mga estudyante.
Isang oras na lang at magsisimula na ang ceremony. Nakasuot na ng toga sila Charmaigne at Tanya, habang si Cecil ay nagre-retouch, palibhasa'y kararating lang at inuna pang makipag-dramahan kesa ang mag-ayos.
"Seryoso, mami-miss ko talaga kayo... ", mangiyak-ngiyak na sabi ni Cecil.
"Oo na, paulit-ulit! Ha ha ha!", bulalas ni Charmaigne. Sabay na naghagikgikan ang tatlo, "Magkikita-kita pa rin naman tayo, ano ka ba. Tama na nga yan, matatanggal na naman yang eye liner mo."
"Oo nga, tama na ang drama, dapat nagse-celebrate tayo!" wika ni Tanya.
"Tomoh! Sige na, isuot mo na yang toga mo para makapag-picture picture na tayo! Dali!!", excited na sinabi ni Charmaigne. Inilabas ng dalaga ang toga ng kaibigan mula sa paper bag na dala nito. Inalis sa pagkakatupi at akmang iniabot kay Tanya nang bigla siyang tawagin ng isa nilang kaklase."
"Charmaigne, may naghahanap sa 'yo", sigaw ng bagong dating.
"Ha? Asan?", tanong ng dalaga.
"Andun sa may entrance."
"Sino?"
"Boss mo daw. Max Perez."
Napanganga si Charmaigne sa narinig na pangalan. Max Perez. Max. Pano nya makakalimutan ang pangalan na yun. Maiksi pero unique. May ilang segundo siyang napatigil sa kinatatayuan na parang computer na nag-hang at di ma-process ang narinig na mga kataga.
Max.
2 weeks ago ng kontakin ni Max si Jojo gamit ang Facebook. Nabalitaan kasi ng una na malapit na ang graduation ng batch nila Charmaigne. Nang tanungin ni Jojo kung bakit siya ang kinontak nito at hindi si Charmaigne, "I want to surprise her" lang ang naging sagot ni Max. Sinabi ni Jojo kay Max kung anong oras at kung saan ang venue ng graduation nila, at kanina nga lang, tinulungan niya si Max na makapasok sa loob.
"Its nice finally meeting you. Palagi kang kinukuwento ni Charmaigne", bati ni Max.
"Ah, talaga. Ikaw din, palagi ka niyang kinukuwento". Napaligiran ng katahimikan ang dalawa, kahit na di magkamayaw ang mga tao sa pagpasok at paglabas sa venue. "Habang wala pa si Charmaigne, may, gusto nga pala muna akong sabihin..."
Dinukot ni Jojo mula sa bulsa ng kanyang pantalon ang isang nakatuping yellow paper, binuksan ito, lumunok ng kaunting laway, sabay binasa, "5 things you have to know about Charmaigne."
Napatingin si Max sa binata, daglit ibinaba ang kamay kasama ang hawak nito. Nabanaag ang interes sa mga mata niya at inilapit ang ulo para marinig ang babasahin ng kausap.
"Number 1, mahilig siyang kumain," pagpapatuloy ni Jojo, na ini-angat na ang ulo at kinausap ng diretso si Max. Mata sa mata, lalaki sa lalaki, "kahit hindi halata sa katawan, matakaw yan. Pag kumakain sa labas, order niya lagi manok, tapos humanda ka nang kumuha ng extra gravy. Sa Pinoy food naman, paborito niya Sisig, pero sumasakit ang ulo niya kapag kumakain ng Sisig, kaya kailangan mo siyang pagbawalan kumain nun. Mas gusto niya ang Carbonara o Lasagna kesa Spaghetti, ayaw niya ng Pizza na puro gulay, at kapag umorder kayo ng halu-halo, ipatanggal mo yung pinipig, ayaw niya nun.
"Number 2, mahilig siyang mag-videoke. Kahit medyo sintunado, tsaka ganun yung boses niya, hindi mo mapipigilan yan kapag hawak na niya ang mic. Mga kanta ni Taylor Swift ang hilig niyang kantahin, minsan mga tagalog, MYMP, Moonstar, or mga E-heads. Ayaw niya sa rap tsaka hip-hop, maliban na lang kung dance music. R 'n B, medyo lang. Pero kahit nababaduyan siya sa hip-hop, gustung-gusto naman niyang nanonood ng Fliptop sa internet, kwela kasi.
"Number 3, palagi siyang napupuyat sa pagbabasa tsaka sa pagi-internet, o sa panonood ng anime tsaka mga Koreanovela. Madalas inaabot na yan ng madaling araw, kaya kailangan mo pa siyang i-text para paalalahanan na matulog na. Minsan alas-tres ng umaga, online pa yan sa Facebook, pag ganun, pagalitan mo na. Paborito niyang anime, Nodame Cantabile, paborito niyang Koreanovela, Full House.
"Number 4, asarin mo na siyang baluga, pandak, pero wag na wag mo siyang aasaring mataba. Ewan ko ba, hindi naman siya ganun kataba talaga, pero, napipikon siya, kaya wag. Masarap kasama si Charmaigne, kwela, kalog, masayahin, hindi yan mangingiming makipagsabayan sa asaran, pero oras na tawagin mo siyang mataba, all hell will break lose.
"Number 5. Tuwing nakikita ng ibang tao si Charmaigne, ang impression ng iba, malakas siya, matapang, astig. Pero hindi. Babae lang din siya, mahina, umiiyak, pero hindi yun nakikita ng iba kasi magaling siyang magtago. Pero ako nakita ko. Napaka-fragile ng puso ni Charmaigne, kaya.." hindi tinuloy ni Jojo ang sasabihin. Tiniklop ang papel, ibinulsa, saka muling humarap kay Max.
"Mayabang ako kung sasabihin kong kilalang-kilala ko na si Charmaigne, pero yun ang totoo. Alam ko lahat, mula sa bilang ng bulok niyang ngipin hanggang sa amoy ng utot niya, lahat. Nakita ko na siyang tumawa, umiyak, magalit, mag-break down, nakita ko na siyang na-broken hearted. Wala siyang inilihim sa kin.. pero ako meron akong nilihim sa kanya. Mahal ko si Charmaigne."
Parang hanging pang-Disyembre ang lumabas sa mga bibig ni Jojo, marahan kung umihip pero tagos hanggang buto ang lamig. Mahal ko si Charmaigne. Isang pangungusap na noon lang niya nabanggit. Pangungusap na initago niya sa kasuluk-sulukan ng kanyang dibdib sa loob ng sampung taon. At ngayon, binanggit na niya ang mga katagang ito, ngunit sa taong hindi niya inaasahang pagbabanggitan niya. Mahal ko si Charmaigne. Mahal. Mabigat na mga salita. At ngayong nasabi na niya at naamin na niya sa kanyang sarili, wala nang bawian.
"Mahal ko siya higit pa sa isang kaibigan."
"Bakit sa akin mo sinasabi yan?" pagtataka ni Max.
"Dahil walang dahilan para sabihin ko sa kanya."
"She has the right to know."
"Sinabi ko sa 'yo dahil gusto kong malaman mo na may isang taong handang gawin lahat, maging masaya lang siya", nangingilid ang mga luha sa mata ni Jojo pero pinipigilan niya, "I want you to see her worth, so that you won't take her for granted", dugtong niya, na may diin sa bawat salita habang idinuduro ang daliri sa kausap.
"Look, I...", hindi makahugot ng sasabihin si Max. Hindi siya makapaniwala sa mga narinig. Hindi niya alam kung hahanga siya o mumurahin ang kausap. Nagpapakatanga ba ang lalaking to? Kung mahal niya, bakit hindi niya ipaglaban? Seryoso ba siya sa mga sinabi niya? O nagpapaawa lang para itigil na niya ang pag-pursue kay Charmaigne? Naguguluhan siya.
"Lagi nila siyang sinasabihan na nasa kanya na lahat na para bang perpektong babae si Charmaigne. Pero hindi siya perfect, kaya sana, mahalin mo rin pati ang mga imperfections niya, dahil ako, minahal ko yun lahat." Pagtatapos ni Jojo. Hindi na niya hinintay na makasagot ang kausap, tumalikod na ito at nagsimulang lumakad palayo.
"Tell her, please...", pahabol ni Max.
"Masaya na siya eh," ang hindi lumilingong tugon ni Jojo, "natupad na ang pangarap niya, ayoko nang guluhin pa ang isip niya. Mas mahalaga ang kaligayahan niya kaysa sa kaligayahan ko," dugtong pa niya. Humakbang na siya palayo at nasama sa lumpon ng mga taong palakad-lakad sa pasilyo, nang isang pamilyar na boses ang nagpitigil sa kanya.
"Jo! Bespren!"
Tumingala si Jojo at tiningnan ang pinanggagalingan ng boses. Narito, papalapit sa kanya ang babaeng kahit kailan ay hindi maaaring maging kanya. Ang kaibigan na mananatiling kaibigan. Ang taong may tinig na kayang bumuhay at pumatay sa kanyang kamalayan.
"Andito si Sir Max," ang excited na bulalas ng dalaga, "halika dali, ipapakilala kita.."
"Nagkausap na kami. Kanina ka pa niya hinihintay." Malamig ang naging sagot ni Jojo, na umiiiwas tingnan sa mata ang kausap.
"Ha? Paano..." Hindi na natapos ni Charmaigne ang sasabihin dahil bigla na siyang niyakap ng binata.
"Mami-miss kita," ang mangiyak-ngiyak na bulong nito. "Mami-miss ng sobra."
Napaluha na lang si Charmaigne sa narinig. Kanina pa niya sinasabi sa sarili niya na hindi siya iiyak sa araw ng graduation. Kanina pa siya nagpipigil nang nagsimulang umiyak si Cecil pagkarating nito, kaya dinaan na lang nila ni Tanya sa tawanan. Ayaw niyang umiyak dahil para sa kanya, wala namang dahilan para umiyak. Ang graduation ay hindi isang pagwawakas, kundi isang bagong simula. Wala naman talagang matatapos, hindi ang pagkatuto, at lalong hindi ang pagkakaibigan. Kumbaga, parang lilipat lang naman sila ng classroom, at magpapalit ng section, pero walang magbabago. Pero nang yakapin siya ni Jojo, may bola ng holen namuo sa likod ng kanyang lalamunan.
Ayaw niyang umiyak, pero narito ang bestfriend niya, na nakasama niya ng apat na taon, sa saya, sa lungkot, sa mga overnight, sa mga project, sa thesis, sa iyakan tuwing kuhaan na ng grade, sa pagre-review tuwing may exam, sa kaba tuwing may recitation, sa pagkokopyahan ng assignment, sa lahat lahat ng pinagdaanan niya ng College. Narito, umiiyak habang kayakap siya. Si Jojo, ang taong pinaka-komportable siyang kasama, higit pa sa mga kabarkada niyang sila Tanya at Cecil. Ang taong pinagsasabihan niya ng mga sikreto, ang pinagkukuwentuhan tungkol sa mga crush niya, ang unang tinatawagan kapag tinotopak ang computer niya sa bahay, ang tinatakbuhan kapag ayaw mag-compile ng program na ginagawa, ang hinihingan ng payo kapag may bagong manliligaw, ang lalaking palaging nagpapatawa sa kanya kapag bad trip siya. Umiiyak ngayon si Jojo sa harap niya, na sa apat na taon ay ngayon lang niya nakitang ginawa nito. Umiiyak si Jojo, kaya wala siyang karapatang hindi umiyak.
"I love you", mahinang ibinulong ni Jojo, umaasa na huwag marinig ng dalaga.
"I love you din bes...", sagot ni Charmaigne, sabay bitaw sa pagkakaakap ni Jojo. Tiningnan niya ang kaibigan sa mga mata, at pinunasan ang mga luha nito sa pisngi, "You're the bestest bestest bestest best bestfriend in the whole wide world!" Turn naman ni Charmaigne para umakap kay Jojo, sabay gewang ng mga katawan na parang mga batang naglalaro. "Bestfriend forever ha, kahit hindi na tayo palaging magkakasama. Pramis mo yan ha..."
Naglabas ng grunt si Jojo na tunog oo. Hinintay niyang bumitaw ang dalaga, nagpunasan ng mga luha, nagbungisngisan sandali, sabay paalam, "Sige, hinahanap na ko nila Lola."
Lumakad si Jojo palayo, hindi lumilingon, habang pinagmamasdan siya ni Charmaigne. Nang makalayo ay nagpatuloy sa paglalakad and dalaga patungo sa pupuntahan, hinahanap si Max sa bawat tingin. Nakita na niya ito kanina, o parang, bago sila magkasalubong at mag-usap ni Jojo. Pagkatapos ay bigla itong nawala sa kinatatayuan nito. Lumingon-lingon siya sa paligid, pero hindi niya makita. Asan na yun, tanong niya sa sarili. Totoo bang siya yung nakita niya kanina o namamalikmata lang siya. Baka naman pinagti-tripan lang siya ng mga kaklase. Daglit pinanghinaan ng loob ang dalaga, napaisip. 10 months mula nung huli silang nagkausap. Sinong niloloko niya? 10 months nang walang komunikasyon? Sino ang tatagal ng ganun? Sa loob ng sampung buwan, Facebook profile ni Max ang palagi niyang unang tinitingnan. Inaabangan kung kelan ito mag-iiwan ng message, o magla-like sa post niya, o magko-comment, nagdadasal na wag sana itong magpalit ng relationship status. Pero wala. Sampung buwang hindi nagparamdam sa kanya ang lalaking nangakong hihintayin siya, napakatanga naman niya para umasa.
"Hello Charmaigne," nagliwanang na parang bisperas ng pasko ang mukha ng dalaga. Kilala niya ang boses na yun. Kahit napakatagal na niyang hindi narinig, hindi niya yun makakalimutan. Tumalikod siya at lumantad sa kanya ang isang bouquet ng roses na iba't ibang kulay. "I don't know you're favorite colour so I'm playing on the safe side here. There's pink, red and whit-"
"Anong ginagawa mo dito?" ang winika ng dalaga. Mataas ang tono sa dulo ng 'dito', parang batang nagtatampo.
"I told you I'd wait, right? Remember?" ang naging sagot ng binata.
"I'll wait mo mukha mo, hindi ka nga nagte-text, alam mo naman number ko di ba? Ni hindi ka nagparamdam sa Facebook, sa Skype lagi kang invisible, ano kaya yun?" panunumbat ni Charmaigne.
"I don't wanna bother you. Plus, I respect your need to focus on whatever it is you need to focus on to... Pero binati kita nung birthday mo ah.."
"Kelan? Saan? Wala naman eh."
"On your blog."
"Ikaw si Anon? Ikaw si Anonymous?"
"Maybe", sabay kibit ng balikata, "maybe not, I don't know..." habang inaaabot ang bouquet ng roses sa dalaga.
Kinuha ito ni Charmaigne, chineck ang mga bulaklak habang muling nangilid ang mga luha sa mata, sabay akmang ihahampas ang mga bulaklak kay Max, "Nakakainis ka!! Nakakainis ka!!"
"Bakit na naman?", anyong sasalagin ang gagawin sanang panghahampas ng dalaga. Pero hindi naman niya ito itinuloy, sayang din yung bulaklak ah.
"Basta, nakakainis ka. Nakakainis ka!" nanggigil na sigaw ni Charmaigne, hindi na natigil sa pagbuhos ng mga luha sa mata nito. "Tinext ko sila Ate Lyka, sabi nila nag-resign ka na daw sa Nautilus, wala na daw silang balita sa 'yo. Sabi nag-abroad ka daw, sabi nag-asawa, sabi nagkabalikan daw kayo, hindi ko na alam kung ano paniniwalaan ko. Tapos babalik ka, tapos sasabihin mo na naghintay ka, tang ina mo pala eh!" Tuluyan na siyang nalunod sa mga sinabing salita. Ibinuhos na niya ang mga pagtatakang matagal nang kumukulo sa dibdib niya.
"I resigned, kasi gusto kong ituloy yung photography. Just like you suggested. Nag-take ako ng crash course, I'll be opening a studio by August. I've also finished reading your Bob Ong books, actually, matagal ko nang natapos. Sorry kung hindi ko nasoli bago ka umalis."
Parang walang narinig si Charmaigne. Patuloy lang siya sa pag-iyak. Lumapit si Max, ininunat ang kamay para hawakan at aluhin ang dalaga, pero pumalag ito. "Wag mo kong hawakan, wag mo kong akapin! Nakakainis ka!"
Humakbang paatras si Max, pinagmasdan ang minamahal. "I'm sorry."
Nagpunas ng luha si Charmaigne, ini-angat ang ulo, tiningnan sa mukha ang kaharap. Bakit nga ba niya ba minahal tong lalaking to, tanong niya sa sarili. Tumingin siya sa mga mata ni Max, at muli niyang naalala ang dahilan. Napakagat siya sa labi, lumunok ng layaw at biglang inakap ang binatang 15 inches ang tangkad sa kanya.
Hinaplos ni Max ang buhok ng dalaga. Gabi-gabi niyang ini-imagine kung ano ang pakiramdam nang kaakap si Charmaigne. Matutulog na lamang siya, papasok pa sa isip niya ang mukha nito, ang ngiti, ang mata, maririnig ang boses. Bubuksan ang computer, magtata-type ng message sa Facebook pero hindi itutuloy. Bubuksan ang Skype at limang minutong tititigan ang profile bago magsulat ng mensahe, pero hindi pipindutin ang enter. Kukunin ang cellphone, magte-text pero hindi ise-send. Gabi-gabi, ganito palagi ang ginagawa niya.
"Salamat", ang naging sabi ni Charmaigne, idinikit ang tainga sa dibdib ni Max at pinakinggan ang tibok ng puso nito. "Salamat sa paghihintay."
Salamat.
Comments
Post a Comment